സഭ ഏൽക്കുന്ന പലതരം പീഡനങ്ങളും, അതിന്റെ ഫലവും - ഒരു വിചിന്തനം

സിറോ മലബാർ രൂപതയായ സത്നയിൽ സഭാ വിശ്വാസികൾ ആക്രമിക്കപ്പെട്ടു എന്ന വാർത്തയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ആണ് ഇത് എഴുതുന്നത്. ഏതൊരു വിശ്വാസിയെയും പോലെ, ഇത് പോലുള്ള വാർത്തകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, വികാരഭരിതൻ ആവുകയും, അക്രമിച്ചവരോട് വെറുപ്പും വിധ്വേഷവും പണ്ടൊക്കെ തോന്നാറുണ്ടായിരുന്നു. ഇങ്ങനുള്ള ആക്രമണങ്ങൾ കൊണ്ട് എന്റെ സഭ നശിച്ചു പോകും എന്ന ബാലിശമായ ചിന്ത ആയിരുന്നു ഇതിന് പിന്നിൽ. എന്നാൽ അതാണോ ചരിത്രം നമ്മോട് പറയുന്നത്?

ഒരു ഭരണാധികാരിയോ, സാമ്രാജ്യമോ, ജനതയോ സഭയെ പീഡിപ്പിച്ചാൽ സഭ തകരുമോ, അതോ വളരുമോ? അവർ നമ്മെ 400 വർഷം ഈജിപ്തിൽ അടിമകൾ ആക്കി. ഇല്ലാതായോ? അവർ നമ്മുടെ ജെറുസലേം ദൈവാലയം തകർത്തു 70 വർഷം ബാബിലോണിൽ പ്രവാസികൾ ആക്കി. ഇല്ലാതായോ? അവർ നമ്മുടെ രീതികൾ ഭൂമിയിൽ നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമാക്കാൻ മക്കബായരുടെ കാലത്തു യവനവൽക്കരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഇല്ലാതായോ? അവർ നമ്മുടെ മിശിഹായെ വധിച്ചു. ഇല്ലാതായോ? റോമാ നഗരം കത്തിച്ചു. ഇല്ലാതായോ? ഫറവോ മുതൽ, നെബുക്കനേസർ മുതൽ അന്തിയോക്കസ് മുതൽ നീറോ മുതൽ സ്റ്റാലിൻ വരെ വന്നു. ഇല്ലാതായോ?

ഈ പീഡനങ്ങളുടെ എല്ലാം പരിണിത ഫലം സഭയുടെ വളർച്ചയാണ്. പീഡനം ഏൽക്കാത്ത സഭ നിർജീവം ആണ്. ഈ തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടാകാത്തത് മൂലം ആണ് ചെറിയ ചെറിയ പ്രതിസന്ധികൾ ഉണ്ടാകുമ്പോഴേക്കും നാം അസ്വസ്ഥമാകുന്നത്. പീഡനങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ നാം സന്തോഷിക്കണം. അത് മനുഷ്യരിൽ നിന്നായാലും പ്രകൃതിയിൽ നിന്നായാലും.

പ്രകൃതിയിൽ നിന്നും ഈ അടുത്ത് സഭക്ക് ലഭിച്ച പീഢനം ആണ് ഓഖി ചുഴലിക്കാറ്റ്. അതോടെ തീരദേശത്തെ സഭ തകർന്നോ? ഇല്ല. സഭകൾ ഒന്നായി, ഊർജസ്വലതയോട് ഉണർന്നു എന്നീട്ടു. തീരദേശത്തു ജനം അനുഭവിച്ച പീഡനവും ജീവത്യാഗവും സഭക്ക് ഉണർവ് നൽകി. ക്രിസ്തിയ സഭയുടെ ചലനത്തിന് ശക്തി നൽകുന്ന കൂട്ടയ്മ വർദ്ധിച്ചു. ഈ കൂട്ടായ്മയാണ് എന്നും സഭയുടെ വളർച്ചയുടെ ഇന്ധനം. അല്ലാതെ നാം കെട്ടി പൊക്കുന്ന സ്കൂളുകളും ബിസിനസ് സ്ഥാപനങ്ങളും അല്ല. 

സത്നയിൽ സഭ, ആക്രമിക്കപ്പെടുമ്പോൾ നമുക്കു സന്തോഷിക്കാം. ഒരിക്കലും മിശീഹായെ അറിയാൻ സാധ്യത ഇല്ലാത്ത ജനം, അവിടുത്തെ അറിയാൻ പോകുന്നു. അവരിലെ ചിലർ എങ്കിലും മനസ്സിൽ ചോദിക്കും, ഇവർ നമ്മോട് എന്ത് അനീതി ചെയ്തിട്ടാണ് അവർ ആക്രമിക്കപ്പെട്ടത്. സത്നായിലെ സഭയെ നാം എല്ലാത്തരത്തിലും സഹായിക്കുമ്പോൾ, നമ്മുടെ കൂട്ടായ്‍മയെ അവർ അത്ഭുതത്തോടെ വീക്ഷിക്കും. അവരിൽ ചിലർ മിശിഹായെ അറിയാൻ ശ്രമിക്കും. ഒരിക്കൽ മിശിഹായെ അറിഞ്ഞവർ, പിന്നീട് തിരിഞ്ഞു നടക്കില്ല. സഭ വളരുന്നത് ഇങ്ങനെ ആണ്. അല്ലാതെ ആദിവാസികളെ കൺകെട്ട് വിദ്യ കാണിച്ചും, അവരുടെ ദൈവങ്ങളെ പരസ്യമായി അധിക്ഷേപിച്ചും അല്ല.

ഈ അവസരത്തിൽ നാം ഒരു കൂട്ടരെ മാത്രം സൂക്ഷിക്കണം. രാഷ്ട്രീയക്കാരെ. തമ്മിൽ തല്ലിച്ചു ചോര കുടിക്കുക അവരുടെ തൊഴിൽ ആയതു മൂലം, അവർ അത് ചെയ്യുന്നു. അക്രമിച്ചവർക്കു പിന്തുണയുമായി ഒരു കൂട്ടരും, അക്രമിക്കപെട്ടവർക്കു പിന്തുണയുമായി മറ്റൊരു കൂട്ടരും വരും. രാഷ്ട്രിയക്കാർക്കു വോട്ട് മതിയെന്നും, ജനങ്ങളെ വിഭജിച്ചു നിർത്തുന്നത്, അവരുടെ ജോലി എളുപ്പം ആക്കാൻ സഹായിക്കും എന്ന് നാം മനസിലാക്കണം. അതിനാൽ നമുക്ക് സത്നയിൽ നമ്മെ അക്രമിച്ചവരെ സ്നേഹിക്കാം.

സഭ ഏത് പീഡനത്തെ ആണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ ഭയപ്പെടേണ്ടത്?

സഭയെ തകർക്കാൻ പറ്റുന്ന പീഡനങ്ങളും ഉണ്ട്. അത് പക്ഷെ സഭക്ക് വെളിയിൽ നിന്നല്ല, അകമേ നിന്നാണ് ഉണ്ടാകുന്നത്. ആ പീഡനങ്ങളിൽ സഭ തകർന്ന് തരിപ്പണം ആയ ചരിത്രം ഉണ്ട്. ഇല്ലാത്ത നെസ്തോറിയൻ പാഷണ്ഡത ആരോപിച്ചു അലക്സാണ്ടറിയൻ സഭ, പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി സഭയെ കത്തോലിക്കാ കൂട്ടായ്മയിൽ നിന്നും വെളിയിൽ തള്ളിയപ്പോൾ, റോമൻ സഭ നിശബ്ദമായി നിന്നു. അതിന്റെ ഫലമായി ചൈനയുടെയും ഭാരതത്തിന്റെയും സുവിശേഷവൽക്കരണം ഫലപ്രദമായി നടന്നില്ല. ഇല്ലാത്ത പാഷണ്ഡതയുടെ പേരിൽ അലക്സാണ്ഡ്രിയൻ സഭ കത്തോലിക്കാ കൂട്ടായ്മ ഉപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ, ആഫ്രിക്ക 1500 വർഷത്തോളം ഇരുണ്ടു തന്നെ കിടന്നു. വംശീയതയുടെ പേരിൽ അന്തിയോക്യൻ സഭ വിഭജിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ഇന്നത്തെ തുർക്കി മുതൽ അറേബ്യ വരെ ഉള്ള പ്രദേശങ്ങളുടെ സുവിശേഷവൽക്കണം മുടങ്ങി. റോമൻ മാർപ്പാപ്പയുടെ ആഡംബരജീവിതം, മാർട്ടിൻ ലുതെറിന് ലത്തീൻ സഭയെ നെടുകെ മുറിക്കാൻ പോന്ന ആയുധം ആയി പരിണമിച്ചു.

അപ്പോൾ സഭ, എന്ത് തരം പീഡനത്തെ ആണ് ഭയപ്പെടേണ്ടത് എന്ന് മനസിലായല്ലോ. സഭയെ നശിപ്പിച്ച ഈ പീഡനങ്ങൾക്കു കരണക്കാരായവർക്ക് കാലാൾ പട പോലും ഇല്ലായിരുന്നു. ലോകം മുഴുവൻ വിറപ്പിച്ച സൈന്യങ്ങൾക്കും, ചക്രവർത്തിമാർക്കും ഏകാധിപതികൾക്കും കഴിയാത്തത് , സഭക്കുള്ളിലെ അനുസരണ ഇല്ലാത്ത പുരോഹിത വൃന്ദത്തിന് വളരെ നിസാരമായി കഴിയും.

അപ്പോൾ സിറോ മലബാർ സഭ ആരെയാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ പേടിക്കേണ്ടത്? വെറും നിസാരമായ, കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞു സഭയെ ഐക്യത്തിൽ കൊണ്ട് പോകാൻ മടിക്കുന്ന വൈദീകരെയും, മെത്രാന്മാരെയും നാം ഭയപ്പെടണം. മാർപ്പാപ്പമാരും വത്തിക്കാൻ കൗൺസിലും സിറോ മലബാർ സഭയോട് ഉറവിടത്തിലോട്ട് മടങ്ങി പോകാൻ ആവശ്യപ്പെടുമ്പോൾ, ലത്തീൻ സഭ പോലും ആഗ്രഹിക്കാത്ത ലത്തീനികരണം നടത്താൻ മുറവിളി കൂട്ടുന്ന പുരോഹിതരെ നാം ഭയപ്പെടണം. സ്വന്തം സഭയുടെ പേര് പോലും വിളിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടാതെ റോമൻ കത്തോലിക്കാ എന്ന് മാത്രം വിളി കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന രൂപതകളെ നാം ഭയപ്പെടണം. സ്വന്തം സഭയുടെ ആരാധനക്രമത്തെയും യാമനംസ്കാരങ്ങളെയും ഉൾക്കൊള്ളാതെ ഭാരതവൽക്കരണം നടത്താൻ ഇറങ്ങുന്നവരെയും നാം ഭയക്കണം. സിറോ മലബാർ സഭയുടെ പൈതൃത്വം പൗരസ്ത്യ സുറിയാനി ആണ്. അത് പഠിച്ചു, യഥാർത്ഥ പാരമ്പര്യങ്ങൾ ഒന്നോ രണ്ടോ വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് തിരികെ കൊണ്ടുവരാൻ പര്യാപ്‌തമായ പണ്ഡിതന്മാർ നമ്മുടെ പുരോഹിത ഗണത്തിൽ ഉണ്ട്. പക്ഷെ സഭ ഇങ്ങനെ ഐക്യം ഇല്ലാതെ കഴിയുന്നതാണ് ചിലരുടെ താല്പര്യം എന്ന് തോന്നി പോകുകയാണ്. 

അതുകൊണ്ട് പകൽ പറക്കുന്ന അസ്ത്രത്തെയോ, മഹാമാരിയെയോ, ഭൂമിയിലെ സേനകളെയോ, ജനങ്ങളെയോ,  ചക്രവർത്തിമാരെയോ, ഏകാധിപതികളെയോ നാം ഭയപ്പെടേണ്ട. നാം നമ്മെ തന്നെ, നമ്മുടെ ഇടയിലെ വിഭാഗീയതയെയും, അത് ഉണ്ടാക്കുന്നവരെയും മാത്രം ഭയപ്പെട്ടാൽ മതിയാകും. സഭ യോജിച്ചു പോകാൻ ഉള്ള കൃപക്കായി മിശിഹായോടു പ്രാർത്ഥിക്കാം.

നന്ദി.